استفاده از پی های منفرد در فونداسیون ها بسیار رایج می باشد. در بیشتر ساختمان های کوتاه و یا ساختمان های صنعتی (سوله ها و خرپاها) از پی منفرد استفاده می شود. در برخی موارد نیز پی های نواری و یا گسترده یک ساختمان به صورت جدا از هم طراحی می شوند. در هر حالت در صورت جدا بودن پی های یک ساختمان امکان حرکت نسبی پی ها نسبت به یکدیگر وجود دارد که این امر در زلزله رفتار نامناسبی در سازه ایجاد خواهد کرد. به عبارتی در صورت جدا بودن پی ها از هم امکان حرکت نسبی آنها در زمان زلزله در جهات مختلف وجود داشته و سازه در قسمت اتصال به زمین به صورت پیوسته عمل نخواهد کرد.
- پى هاى تکى (منفرد):
پى تکى معمولا در مواقعى استفاده مى شود که بار وارده از ساختمان نسبتاً کم بوده و تعداد طبقات آن در حدود 3 الى 4 طبقه باشد و از طرفى احتمال نشست غیریکنواخت زمین نیز وجود نداشته باشد. یعنى نوع خاک زمینى که ساختمان بر روى آن بنا مى گردد، یکنواخت بوده و مقاومت آن در همه جا یکسان باشد.
سطح مقطع پى ها مى تواند مربع، مستطیل،چند گوشه، دایره و یا شکل دیگرى نیز باشد.
- چه موقعی می توان از شالوده منفرد استفاده کرد؟
(الف) زمانی که حجم بار وارد بر شالوده در قیاس با مقاومت مجاز خاک آنقدر زیاد نباشد که منجر به ابعاد بزرگ و غیر متعارف شالوده شود.
(ب) زمانی که ستون روی شالوده خروج از مرکزیت ایجاد نکرده باشد. به عبارتی ستون در مرکز شالوده یا حدوداً در مرکز شالوده قرار گرفته باشد.
پى کلاف شده:
اتصال دو پى منفرد توسط شناژ ( تیر بتن آرمه) را پى کلاف شده مى نامند.
- نحوه ى اتصال بین شناژ و پى، به چهار صورت زیر انجام مى گیرد:
الف- سطح بالایى شناژ و سطح بالایى پى در یک امتداد قرار مى گیرد. (طبق قوانین و مقررات ملى ساختمان، شناژ را فقط مى توان به این صورت اجرا نمود.)
ب- سطح زیر شناژ با سطح زیر پى در یک امتداد قرار مى گیرد.
ج- سطح زیر و روى شناژ دربین پى قرار مى گیرد.
د- سطح زیر و روى شناژ، در راستاى سطح بالا و پایین پى قرار مى گیرد. در این حالت ارتفاع شناژ و پى با یکدیگر برابر است.
مطالب مرتبط: