مطالعات محله کن

• نیمرخ محله کن :

موقعیت: محله‌ای با هویت تاریخی و طبیعی در غرب تهران

ویژگی‌های طبیعی: رودخانه کن، باغات سنتی، نزدیکی به ارتفاعات شمال غرب تهران

ویژگی‌های اجتماعی: ترکیب جمعیتی بومی و مهاجر، تعاملات قوی اجتماعی

ویژگی‌های کالبدی: بافتی نیمه سنتی با ساخت‌وسازهای جدید در حال گسترش

ویژگی‌های اقتصادی: پتانسیل توسعه گردشگری، صنایع خلاق و بازارهای محلی

چالش‌ها: ساخت‌وساز بی‌رویه، فرسودگی بافت، ترافیک، کاهش سرانه فضای سبز

• بیانیه روند:

محله کن در مسیر توسعه خود با چالش‌هایی از قبیل فرسایش هویت بومی، افزایش جمعیت، کاهش منابع طبیعی و تغییر کاربری اراضی مواجه است. اما با اتخاذ راهبردهای پایدار، این محله می‌تواند به الگویی از توسعه متوازن شهری تبدیل شود.

• بیانیه چشم‌انداز:

محله کن در سال 2035، به یک منطقه تاریخی-طبیعی پایدار، زیست‌پذیر و سرزنده تبدیل خواهد شد که در آن، تعاملات اجتماعی تقویت شده، زیرساخت‌های شهری مدرن با حفظ هویت فرهنگی توسعه یافته و دسترسی به خدمات عمومی بهبود یافته است. این محله، الگویی از توسعه شهری هماهنگ با محیط‌زیست در تهران خواهد بود.

• اهداف کلیدی چشم‌انداز:

1. حفظ و احیای هویت تاریخی و طبیعی محله
2. افزایش کیفیت زندگی از طریق توسعه زیرساخت‌های شهری
3. ارتقای امنیت اجتماعی و تعاملات محلی
4. افزایش سهم حمل‌ونقل عمومی و کاهش ترافیک
5. بهبود وضعیت محیط‌زیست و افزایش سرانه فضای سبز

• سیاست ها و راهکارهای پایداری اقتصادی محله کن :

1. بهره مندی از مسیل کن و ایجاد مراکز تفریحی در اطراف این مسیل
2. ایجاد زائرسرا در محله کن برای اقامت کوتاه مدت زائرین اماکن مذهبی
3. ایجاد مراکز نگهداری حیوانات اهلی در اطراف محله کن و ایجاد بازار خرید متناس برای فروش این حیوانات
4. ایجاد مراکز فروش محدوالت دستی حاصل از حیوانات اهلی این محله
5. ایجاد مراکزعرضه محدوالت باغی
6. جذب قط های تجاری در مراکز خرید
7. ایجاد مراکز خرید در اطراف محدوده اماکن مذهبی

• مدل چشم اندازسازی CDS :

1. سنجش وضعیت (تشخیص و تحلیل)
2. چشم‌اندازسازی
3. تدوین راهبردها و برنامه‌های اجرایی

• مدل چشم اندازسازی OREGON :

1. نیمرخ شهر
2. بیانیه روند
3. بیانیه چشم انداز
4. برنامه اجرایی

• اصول طراحی مسکن در محله کن :

اصل حیاط‌ محوری:

- خانه‌ها معمولاً دارای حیاط مرکزی بودند و فضاهای اصلی خانه پیرامون این حیاط شکل می‌گرفتند.

- این ساختار باعث حفظ حریم خصوصی، ایجاد آسایش اقلیمی و شکل‌گیری تعامل خانوادگی می‌شد.

اصل استفاده از مصالح بومی و در دسترس:

- استفاده از خشت، گل، چوب و سنگ که به وفور در منطقه یافت می‌شد.

- این مصالح نه‌تنها با محیط سازگار بودند، بلکه در برابر گرما و سرما نیز عملکرد مناسبی داشتند.

اصل سازگاری با اقلیم:

- طراحی خانه‌ها به گونه‌ای بود که از تغییرات دمایی کوهپایه‌ای بهره ببرند.

- دیوارهای قطور برای عایق بودن، پنجره‌های کوچک‌تر در نمای شمالی، یجاد ایوان‌ها و فضاهای تابستان‌نشین و زمستان‌نشین، استفاده از بادگیر یا جهت‌گیری مناسب برای تهویه طبیعی

اصل تدریجی بودن ساخت و توسعه:

- خانه‌ها معمولاً به‌صورت تدریجی و متناسب با نیاز خانوار ساخته می‌شدند.

- فضاها قابلیت اضافه شدن در طول زمان داشتند (مثلاً اضافه‌کردن اتاق برای فرزندان بعد از ازدواج).

اصل پیوستگی اجتماعی و همسایگی:

- خانه‌ها در کنار گذرهای ارگانیک و باریک ساخته می‌شدند که تعاملات روزمره همسایگان را تسهیل می‌کرد.

- در بسیاری از موارد، چند نسل از یک خاندان در خانه‌ها یا پلاک‌های مجاور زندگی می‌کردند (پیش‌نمونه‌ی سکونت خوشه‌ای).

اصل خودساخت‌گری و مشارکت مردمی:

- بیشتر خانه‌ها توسط خودِ ساکنین یا معماران محلی ساخته می‌شدند، نه شرکت‌های ساخت‌وساز.

- این موضوع باعث می‌شد هر خانه به نوعی بازتاب‌دهنده‌ی فرهنگ، سلیقه و سبک زندگی صاحب‌خانه باشد.

طرح پیشنهادی همسایگی (با در نظر گرفتن اثر نظامات) :

• عریض تر کردن واحد همسایگی طبق ضوابط موجود
• بازطراحی و بهبود واحدهای مسکونی
• ایجاد فضای سبز جمعی
• تفکیک صحیح مسیر پیاده و سواره در واحد همسایگی
• توجه به الگوهای معماری موجود در محله کن