معماری رمانتیسم

معماری رمانتیسم که در اواخر قرن هجدهم در اروپا شکل گرفت، ترکیبی از سبک های گذشته معماری با فرهنگ جامعه آن زمان است و مفاهیمی همچون برتری بزرگی را در خود دارد.

به طور کلی، رمانتیسم به عنوان جنبشی در تعارض با کلاسیسم مطرح می شود  که علاوه بر معماری، در ادبیات، هنر، موسیقی و نقاشی هم خود را نشان می دهد.

تاریخچه و منشاء این سبک به اواخر قرن هجدهم در اروپا بر می گردد که تاثیرات فراوانی بر معماری این قاره و سپس آمریکا و مناطق دیگر برجای گذاشت.

در تاریخ تحولات هنری غرب، شاید هیچ کدام از مکاتب هنری به اندازه ی رمانتیسیسم همه گیر و گسترده نبوده است.

رمانتیسم به معنی خاص و تاریخی آن اساسا پدیده ای اروپایی است. فرهنگ و تمدن اروپا در سیر تاریخی خود از دوره ی رنسانس و روشنگری می گذرد و به وضعیت فرهنگی و اجتماعی خاصی می رسد. این وضعیت تاریخی ویژه که انسان اروپایی در گذر از عصر کلاسیک به عصر مدرن در اواخر قرن هیجدهم و اوایل قرن نوزدهم آن را طی می کند، رمانتیسیسم نامیده می شود.

جنبش هنری رمانتیسم در اواخر قرن ۱۸ و اوایل قرن ۱۹ میلادی شکل گرفت.

موضوع اصلی رمانتیسیسم اعتقاد به ارزش تجربه شخصی و فردی است. هنرمند رمانتیک ارزش های شهودی و غریزی را مورد کاوش قرار می دهد.

رمانتیسیسم را همان طور که از نامش پیداست، باید نوعی واکنش احساسی در برابر خرد محوری به شمار آورد.

تمایلی به برجسته کردن خویشتن انسانی، گرایش به سوی خیال و رؤیا، به سوی گذشته تاریخی و به سوی سرزمین های ناشناخته.

رمانتیسم جنبده ای احساسی و ملموس را دوباره به هنر غرب وارد کرد.

هنرمندان رمانتیک آزاد از چهارچوب های تصویرگری های سنتی، به تحقق بخشیدن ایده های شخصی خود پرداختند.

در انگلستان یعنی زادگاه رمانتیسیسم شورش علیه قاعده مندی سبک های کلاسیک زودتر از کشورهای دیگر آغاز شد. بدین ترتیب در معماری “طبیعی بودن “ به جای با قاعده بودن رواج یافت. در این دوره با احیای تقریبا همزمان سبک هایی سروکار داریم که گذشته ی رمانتیک را در برابر دیدگان و تخیلات عامدی رمانتیک مآب به رژه در می آورد، احیای سبک هایی چون گوتیک و پالادیوئی.

رمانتیسیسم اصطلاحی است که بر «هر موضوع جالب و بدیع که یا گویای صفا و سادگی روستایی است یا برعکس به طبیعتی وحشی و بی نظم اشاره دارد» دلالت می کند. در واقع هر عنصر رمانتیک محصول نوعی خیال اندیشی و روحیه ی نابسامان و آشفته تلقی می شود.

 از این رو طرفداران این مکتب بر این نکته تأکید می ورزیدند که برای فهم و ژرف کاوی هر چه بیشتر در آثار هنری باید ضوابط دست و پاگیر کلاس را به کناری نهاد و توجه داشت که اثر هنری وقتی واجد ارزش می گردد که با «روح زمانه» ی خود سازگار باشد.