آینه کاری در معماری ایرانی

هنر آینه کاری از هنرهای سنتی ایران است که عمدتاً در تزئینات داخلی بناهای تاریخی به ویژه اماکن متبرکه کاربرد دارد.

آینه کاری را میتوان واپسین ابتکار هنرمندان ایرانی در گروه هنرهای زیبا دانست که ایرانیان در معماری داخلی و تزیین درون بنا به کار گرفته اند .

در واقع به اجرای طرحهای منظم و نقشهای متنوع به وسیله قطعات کوچک و بزرگ آینه برای تزئين سطوح داخلی بنا هنر آینه کاری میگویند .

در این رشته هنری هنرمند آینه کار با استفاده از شیشه و برش آن به اشکال متنوع، فضایی درخشان و زیبا در بناها می آفریند که از بازتاب نور در قطعات بی شمار آینه تشعشع و درخشش زیبایی در تزئینات بناها ایجاد میشود و پوششی بسیار مناسب و زیبا برای تزئین و آمود بنا از نظر استحکام و دوام است.

بی شک آب و آینه در فرهنگ ایرانیان همواره دو نماد پاکی و روشنایی راستگویی و صفا مورد توجه بوده و احتمالاً به کارگیری آینه در تزئینات معماری برگرفته از همین فرهنگ است

• پیدایش آینه کاری :

از سابقه هنر آینه کاری مدارک روشنی در دست نیست. اجرای این هنر از ابتکارات هنرمندان ایرانی است و شواهد و مدارک تاریخی موجود حاکی از آن است که برای نخستین بار آینه در تزیین بنای خانه شاه تهماسب صفوی در سال ۹۳-۹۴۸ هجری قمری در قزوین استفاده شده است. در بنای ایوان خانه قزوین که در سال ۹۵۱ آغاز و تا سال ۹۶۵ هجری قمری به پایان رسید میتوان استنباط کرد که پیشینه کاربرد آینه در این بنا به نیمه سده دهم قمری می رسد.