معماری کالبدی

- معماران معمولا براي توجيه فرم ساختمان هايشان از نظريه هاي پيچيده اي استفاده مي كنند. مثال بارز آن خلق ايده هاي عملكردگرايي توسط مدرنيسم است. -در صورتي كه با نگاهي عميق تر به ساختمان ها درمي يابيم كه علت شكل گيري فرم آنها، عامل بنيادي تري بوده است.

• فرم، تابع عملكرد ؟؟؟!!!

اگر فرم ساختمان هاي معاصر واقعا ملهم از عملكردشان بوده است، پس براي مثال، چرا تمام برج هاي اداري به يك شكل نيستند؟ شكل و فرم ساختمان، حاصل خواسته طراحان است. معماران داراي تمايلات زيبايي شناختي هستند - كه اغلب سليقه خوانده مي شود – و اين تمايلات را در طراحي هاي خود نيز به كار مي گيرند. از آنجا كه براي هر مساله معماري راه حل هاي بصري متعددي وجود دارد، اين مساله طيف وسيعي از راه حل ها را در جهت گزينش در اختيار طراحان قرار مي دهد. براي مثال، اتاقي را مي خواهيد طراحي كنيد كه به نور و هوا نياز دارد؛ بهترين راه حل، استفاده از پنجره است. ولي پنجره را مي توان در طيف وسيعي از شكل ها و سبك ها ساخت و براي نياز پيچيده تر آنها را در تركيب هاي گوناگوني كنار هم قرار داد. از ميان گزينه هايي كه خواسته عملكردي را برآورده مي كنند گزينه اي را انتخاب مي كنيد كه با تمايلات زيبايي شناختي شما سازگار است و بر اساس آنچه چشمانتان مي گويد تصميم مي گيريد. در كل آگاهي از اهداف بصري و پيامدهاي آن، هم باعث شفافيت راه حل هاي طراحي مي شود و هم به آنها غنا مي بخشد. هرگونه توجه به نحوه نمود ساختمان، الزاما جزئيات را نيز مورد توجه قرار مي دهد. معماران با توجه به جزئيات سطوح مختلف مي توانند به ظرافت و غناي بيان در طرح معماري دست يابند. ساختمان هايي كه شامل سطح معدودي از جزئيات هستند، معمولا براي مدت طولاني جذابيت ندارند. ميزان جزئيات بيش از همه به فاصله ديد بستگي دارد.