معرفی پانزده فضای اقلیمی در معماری ایرانی

معماري ايراني كه ابتدا در محدوده ي فلات ايران و سپس در حوزه نفوذ فرهنگ ايراني شكل گرفت، همچون همه ي معماري هايي كه ريشه در فرهنگ بومي دارند، به اقليم توجه داشته و تا پايان دوره ي قاجار آثار با ارزشي از خود به جا گذاشته است .

بررسي نمونه هاي به جا مانده نشان مي دهد ، رنگ هاي به كار رفته در تزيينات ساختمان ها متأثر از ويژگي هاي اقليم گرم و خشك بوده اند .

مصالح ساختمان ها، علاوه بر توانايي هاي سازه اي و توجه به مسائل اقتصادي و تأمين مصالح از نقاط نزديك، بهترين شكل بهره برداري از انرژي محيط را نشان مي دهند .

سازه هاي طاقي در اين بناها نشان دهنده ي رابطه ي اقليم و معماري هستند .

حتي در نقوش تزييني نیز رد پاي خورشيد را به عنوان مهمترين عامل اقليمي در نقوشي با نام شمسه و چرخ خورشيد مي توان ديد .

مبحث فضا از مباحث فراموش شده معماری امروز کشورمان می باشد . در حالیکه از جمله تفاوت های هنر معماری با دیگر هنر ها خلق فضا ها هست و انچه باعث ماندگاری یک اثر معماری می شود ،  صرفاً فرم ان اثر نیست و فضای انسانی از جمله مهمترین عوامل شکل دهنده یک معماری خوب می باشد .

جالب است بدانیم که معماری ایران دارای فضاهای منحصر به فرد و بی نظیری بوده که امروزه اسم بعضی از آنها حتی برای معماران هم نامفهوم می باشد ،  چه برسد به توده مردم ، که دلیلش چیزی جز بی توجهی معماران نیست.

اين مقاله به بررسي فضاهايي مي پردازد كه به طور مشخص به دليل ويژگي هاي اقليمي شكل گرفته اند و اقليم در آنها موضوع اصلي بوده است.

نام اغلب اين فضاها نیز از همين ويژگي اقليمي آنها گرفته شده است، مانند اتاق كرسي، زمستان نشين، سردابه و ...